10 december waren we uitgenodigd op een tweedelige Adventsviering. Aansluitend bij De dag van de rechten van de mens werden om te beginnen brieven en kaarten geschreven voor Amnesty International. Toen ik daarna binnenkwam werd er nog druk geschreven. Geen onder-ons-feestje dus, maar met een blik op de wereld. Dat voelde goed: iets doen aan de duisternis. Dat gebeurde na afloop thuis ook nog.
Daarna in de kerkzaal, warm verwelkomend, stoelen op afstand met een mooi rood servet met lekkers en het programma. Uitnodigend. Ik moest weer even wennen, na zo lang alleen online in de kerk geweest te zijn. Nu met echte mensen in de kerk. Een feestelijk versierde kerstboom.
Koffie en thee werden gebracht, dat gaf een verzorgd gevoel. En toen mochten we zingen, soms zacht, maar toch! Soms met het orgel en “met z’n allen”. Hoe heerlijk was dat. Genieten van poëzie, harpmuziek en het zangensemble. Prachtig, ontroerend soms.
We werden door Alke meegenomen naar Iconen, waarvan de Virgin of Tenderness op het programma was afgedrukt. In Thessaloniki had ze er veel gezien, echter die waarop je aangekeken werd spraken haar aan. Ook de discrepantie tussen een pasgeboren baby en een klein volwassene op Maria’s schoot, als spiegel voor ons en de ongelijkheid in de wereld. Kinderen, die geen kind kunnen zijn, zoals Alke steeds weer zag in Griekenland. En welke toekomst is er. Voor al die mensen, die niets meer hebben. Dat onder ogen zien en de ander in de ogen zien maakt ons medemens. Er waren ook strijdbare Iconen. Die kunnen ons inspireren, er was ook vrolijkheid in het kamp, juist bij kinderen.
Zo konden wij ook vieren, de weg naar het Feest van Vrede en Gerechtigheid: Kerst. En o.l.v. Marie Christine, hoorden we een Boliviaans kerstlied. Met de beltrommel. Tot slot, voorzichtig swingend en stampend liet zij ons allen een Zuid-Afrikaans lied zingen, drie stemmig (natuurlijk!). Zo ging ik met een warm hart naar huis, wat een rijke ervaring. En ja, ik hoor daar toch bij. Heel veel dank voor allen die dit mogelijk hebben gemaakt! Guus
